مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت ای دست قضا دائم در پنجـۀ تـقـدیرت هم پای رُسُل بسته در حلقۀ زنجـیرت هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت پاکان دو عـالم پـاک از آیۀ تطهـیـرت حُسن ازلی پیدا بر خَـلق ز تصویرت در روی تو می‌بینم مهر رُخ سرمد را در وصف تو می‌خوانم ماکان محمد را خورشید اگر وام از رخسار تو نستاند تا حشر ز بی‌نـوری بر کـام افـق ماند جبرئیل امین خود را محتاج تو می‌داند بر خیل ملک دائم اوصاف تو را خواند حق عالم خـلـقت را برگرد تو گرداند حیدر دُر مدح از لب بر پای تو افشاند با آن که بود مولا مخلـوق دو عالم را فرمود که من عـبدم پـیغـمـبر اکرم را ای روح قدس را بال از طایر اقـبالت آیات کتاب الله در حسن و خط و خالت این هـفت فلک خشتی از پایه اجلالت خادم شده جبریلت سائل شده میکـالت حوران جهان یک یک مرغان سبک بالت شیطان طمعِ رحمت دارد ز تو و آلت احسان ز کف بارد، رحمت ز دمت خیزد روح از نفست جوشد فیض از سخنت ریزد بر خیل رسل بودی ز آغـاز پیمبر تو قـرآن و نـبـوت را اول تو و آخـر تـو میـنای ولایت را سـاقی تو سـاغـر تو قانون نبـوت را قـاضی تو و داور تو خوبان دو عالم را مولا تو و سرور تو مـا ذره ناچـیـز و خـورشید مـنـوّر تو ای در همه جا با ما از خویش مران ما را چون ذره جدا گردد از مهر جهان آرا تو مشعـل ایـمـانی تو بـاغ گـل دیـنـی تو جـلوه آغازی تو فـیض نخـستـیـنی تـو آیـنـۀ حـقـی تـو صـاحـب آئـیـنــی تو رهبر امکـانی تو لـنگـر تـمـکـینی دارنــدۀ و الــیـلـی آرنــدۀ و الـتّــیـنـی مـدثّـر و مـزمّـل طـاهـائی و یـاسیـنی تو باغی و زهرا گل تو شهری و حیدر در زهرا تو و تو زهرا حیدر تو و تو حیدر طوفان شده رام نوح از یـمن ولای تو بشکافته دریا را موسی به عـصای تو بر چرخ چهارم شد عیسی به هوای تو از چاه برون آمد یـوسف به دعـای تو داود زبـورش را خـوانـده به نوای تو یونس به دل مـاهی مشغـول ثـنـای تو داور به تو می‌بالد قرآن به تو می‌نازد زهرا به تو دل داده حیدر به تو جان بازد ای گرگ ز صحراها آورده سلامت را ای شیر ژیان برده بر دوش غلامت را دشمن همه جا دیـده احسان مدامت را جـبریل ثـنـا گـوید مـرغ لب بـامت را قـرآن به جـبین بسته زیـبائی نامت را لبخند زنان کـوثر بوسد لب جـامت را ای ملک رسل کوته از اوج جـلال تو گـلبوسه صد یـوسف بر روی بلال تو ای خیل رسل را دست بر دامن آل تو ای چـار کـتاب الله اوصاف کـمـال تو سیل همه رحمت ها جاری ز جبال تو با وحی کند پـرواز کعـراج خـیـال تو مخلوق نه بل خـالق مشتاق جـمـال تو ره بسته شود بر صبح بی صوت بلال تو فـرمـانــدۀ افـلاکـی مــاه کـرۀ خـاکـی چون ذات خدا پاکی ممدوح به لولاکی ای پرچـم توحـیـدت بر شانه نه طارم ای خیل نبـیـین را هم اول و هم خـاتم خـار تو گـل عـالـم خـاک تـو گـل آدم هم لرزه ز میـلادت افتاده به کـاخ جم لرزان چو تن کسری ایـوان مدائن هم برخیز و بزن بانگی از نو به سر عالم نجـم فلک آرائی شمس قـمـر افروزی چشم دو جهان سویت تا باز برافروزی ای کوه غمت بر دوش وی خصم زده سنگت ای سنگ، دلش پُر خون از چهره گلرنگت سوگند به رخسار خونین و دل تنگـت با آن که شده گیتی دانشگـه فرهنگـت کـفـار جـهـان با هم دارند سر جنگـت آن بسته کـمر بهـر خامـوشی آهنگـت جنگند ز هر جانب تازند به هر عنوان یک سلسله با عترت یک طایفه با قرآن بر سیـنه اسلامت صد درد نهـانی بین پیوسته به تن زخمش از کفر جهانی بین آن باغ که پروردی باز آی و خزانی بین هم درد نهان بنگر هم ظلم عـیانی بین گرگان جهان خواری در سلک شبانی بین فریاد درون بر چرخ ازعالی و دانی بین بر امت مظلومت ای دین زدمت زنده تا خصم شود حاکم صد تفرقه افکـنده ای دست اَحُد ما را با هم ید واحد کن بر ضد ستمکاران بـازوی مجـاهد کن پیروز در این عرصه بر دشمن فاسد کن در بین ملل ما را خادم کن و قـائد کن سرتاسر گیتی را خرم چو مساجد کن وین مردم عالم را عابد کن و زاهد کن اجـرای کـمـال دین در هـمت ما بـاشد احـیـای همه عـالـم در وحدت ما باشد تا چند ستـمکاری از دشـمـن دون آیـد ظلم و ستم و بیداد از خصم زبون آید وز دیدۀ این امت با اشک چو خون آید ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید از سـیـنـه اهـل درد فـریـاد درون آیـد ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید پیوسته چو مظلومان میثم به دعا کوشد تا رخت فرج را حق بر قامت او پوشد |